BELANGRIJK: © Kris Merckx - tekst en afbeeldingen
De drie gebroeders Ahmad, Muhammad en Hasan bin Musa ibn Shakir, beter bekend als de Banū Mūsā (zonen van Mozes, naar de naam van hun vader), waren in opdracht van de Abassidische kalief al-Ma’mun actief in de astronomische observatoria van Bagdad en in het zogenaamde Huis van de Wijsheid (Bayt al-Hikma). De meeste bekendheid verwierven ze door hun boek Kitāb Al-ḥiyal (Het boek van ingenieuze apparaten). Heel wat toestellen in dit boek zijn duidelijk geïnspireerd op de ontwerpen van onder meer Heron van Alexandrië, Philo van Byzantium en oudere Perzische, Indische of misschien zelfs Chinese vondsten.
Hun beschrijving om de vingerzettingen van een echte fluitspeler te registeren en die melodie op de cilinder over te zetten, lijkt op moderne vormen van motion capture! Ze bestreken een houten of messing cilinder met zwarte was. Een constructie van lichters werd aan één zijde aan de vingers van een echte fluitspeler bevestigd, aan de andere kant waren er stiften aan bevestigd die boven een met was bestreken trommel hingen. Wanneer de fluitspeler zijn melodie speelde, tekenden de stiften in de was van de roterende trommel een patroon telkens als de fluitspeler zijn vingers oplichtte. Zo verkregen ze een nagenoeg perfecte weergave van de melodie in de waslaag. Gelijkenissen met de eerste fonograaf met wassen cilinders van Edison zijn hier niet uit de lucht gegrepen! Uiteraard moesten ze dit patroon dan nog naar analogie overzetten op een kleinere cilinder.
Een uiterst interessante artikel over deze 9e eeuwse ingenieurs vindt u op http://muslimheritage.com/topics/default.cfm?ArticleID=805
Dit is zonder enige twijfel de oudst bekende vorm van motion capture. Bij motion capture worden op nauwgezette manier de bewegingen van een mens of dier geregistreerd. Men kijkt hierbij naar de beweging van de ledematen, gewrichten, het hoofd, de handen… Vooral bij de productie van 3D-animatiefilms komt motion capture aardig van pas. Aan de lichamen van levende acteurs wordt een stel sensoren bevestigd die via kabels of draadloos in verbinding staan met een computer. De beweging van elke sensor wordt vervolgens "overgebracht" op de gewrichten en het virtuele skelet van een 3D-figuur in een 3D-animatieprogramma.
Lees de volledige tekst in ons boek "Niet van gisteren".